Iedere fysiotherapeut weet dat dit een lastige diagnose is: frozen shoulder. Het is het “bevriezen” van het schoudergewricht, wat gemiddeld genomen 3 fases doorloopt: bevriezen, bevroren en ontdooien. Dit hele proces van ontsteking en verkleving van het gewrichtskapsel kan tot wel 3 jaar duren, wat meestal enorme last in het dagelijks leven van de cliënt veroorzaakt. De oorzaak van deze klacht is niet geheel duidelijk, er zijn wel protocollen ontworpen voor (schouder)fysiotherapeuten om het “te behandelen”. Informeren, uitleggen, sturen en begeleiden is globaal wat je kunt doen, waaronder onder andere ademhalingsoefeningen en aërobe training ter verbetering van de lichamelijke en geestelijke gesteldheid van de cliënt.
Ik ga even in op de geestelijke gesteldheid van de cliënt. Stel je voor dat je nu met een minder biomedische bril gaat kijken, oftewel zet een holistische bril op je neus en ga kijken naar álle omstandigheden in het leven van je cliënt: relatie, gezin, werk, sociale kring, gezondheid, etc. Als je van hieruit gaat kijken naar de schouder van cliënt, er vanuit gaand dat het een frozen shoulder is volgens de diagnostiek, wat zou dit je dan kunnen zeggen? Een bevroren schouder? Wat laat een lichaamsdeel bevriezen? Wat wil die schouder éigenlijk vertellen? Welke informatie zit er opgeslagen in deze cellen, waardoor het ervoor zorgt dat deze schouder vast gaat zitten, bevriest?
Een praktijkvoorbeeld – waargebeurd & anoniem uiteraard - .
Een vrouw van 53 jaar komt op mijn praktijk met de diagnose frozen shoulder. Ze had van haar therapeut de boodschap gekregen dat ze niet echt geholpen kon worden met deze klacht maar wilde er toch heel graag íets aan doen. Stilzitten en wachten tot die 3 jaar voorbij waren zag ze helemáál niet zitten! De vraag aan mij: ‘Kun je met craniosacraaltherapie iets doen aan een frozen shoulder?’ En ik antwoordde toen: ‘Dat weet ik niet maar ik wil het graag een kans geven. We werken heel gericht met bindweefselstructuren en dus ook met het gewrichtskapsel en op een zodanig zachte manier, dat ik me kan voorstellen dat er ontspanning kan optreden en er meer ruimte in het gewricht ontstaat, zodat ook het zelfherstellend vermogen kan worden aangesproken.’ Ze wilde het graag proberen.
In de eerste sessie besloot ik me te richten op de doelstelling: gronding, ontspanning en al werken richting bewustwording van het eigen lichaam. Dat ging aardig goed.
Aan het begin van de tweede sessie vertelde cliënte dat ze haar schouder iets beter kon bewegen, ze voelde iets meer ruimte. Op de behandelbank voelde ik vrij veel stugheid van het fascia (bindweefsel) in haar hele lichaam, en voornamelijk voelde ik dat sterk aanwezig rondom haar nek en hoofd. Ik benoemde mijn waarneming en ging verder met mijn behandeling.
Aan het eind van de behandeling kwam ik terug op deze waarneming en ook stelde ik de vraag aan haar: ‘Waarom bevriest jouw schouder?’.
Ik zag emoties opwellen.
Ze vertelde me dat ze er al een jaar lang tegenop ziet om een darmonderzoek te laten doen. Haar vader was gestorven aan darmkanker en ook enkele andere familieleden met soortgelijke aandoening aan de darmen waren hieraan gestorven.
Dat op zich is al heel ingrijpend uiteraard. Het was voornamelijk de angst voor de angst (lang verhaal nog) die haar liet bevriezen, haar hele systeem was bevroren en dit uitte zich in…haar frozen shoulder.
Ze vertelde direct dat ze voelde dat dit de reden van haar schouderprobleem is. Er ontstond ook een bepaalde ontspanning in haar schouder, alsof het ‘gehoord werd’. Deze cliënte werd gehoord, terwijl haar omgeving het vaak afschoof: “Ach, ga toch, dan ben je er vanaf en weet je het toch”. Tja, zo werkt het niet voor iedereen. Haar alarmsysteem ging af en ze bevroor (je weet wel van vechten, vluchten, bevriezen). Na 4 sessies zit haar herstel op 80% en kan ze beter ontspannen, heeft minder angst, minder pijn, kan haar arm beter bewegen en weer dansen.
Cliënte heeft de moedige stap genomen om ook met het 'angststuk' aan het werk te gaan met een psychotherapeut. Daarnaast hebben we de craniobehandelingen nog even doorgezet, omdat dit zorgt voor balans en rust in het zenuwstelsel. Na een half jaar is cliënte volledig hersteld.